Onder mijn meisjesnaam Reina Snip schilderde ik in woorden mijn levensverhaal. In eerste instantie voor mijn kleinkinderen, om hen inzicht te geven in wat ook hún voorgeschiedenis is. Ook voor anderen zal het verhelderend kunnen zijn te ontdekken hoe bepalend opvoeding en onderwijs zijn voor ieders ontwikkeling.

‘Terug naar de verte’ is hier te bestellen.

Fragment uit ‘Terug naar de verte’

Behalve een oude ‘Teekendoos’ van vader, die slechts een paar stompjes kleurpotlood bevatte, had ik een blikken doos met plakkaatverf. Tenminste, dat zat erin toen Dolf hem kreeg. De holte waar wit in zat, was na veertien jaar nog zo goed als vol. Maar het randje geel was groen geworden, rood was verdwenen, evenals oranje. Waar blauw had moeten zitten, had zich een brokkelig korstje gevormd. Ik voelde echter een enorme scheppingsdrang en wilde hoogstaande artistieke prestaties leveren! Maar hoe? Waarmee? In de jaren vijftig kon je van zogenaamd waardeloos materiaal de mooiste dingen maken. Kijk maar naar mijn kettingen van meloenpitten en de broches van beukennootjes. Maar was dat artistiek? Tot op hoge leeftijd maakte tante Annie wandkleedjes vol bloemen die ze van ingeknipte plastic doppen maakte. Dat was creatief met waardeloos materiaal, zei mijn moeder. Ik ging een leeg wc-rolletje met wat verf en een krom kwastje beschilderen. Iets te hoog prikte ik het aan mijn plafond en bekeek het kunstwerk van een afstand. Inderdaad, waardeloos.